"De Wachter van Wind en Tijd"
De titel: "De Wachter van Wind en Tijd" weerspiegelt de historische grootsheid van de kerk in Brielle, terwijl het ook de moderne windturbines omarmt als symbolen van vooruitgang. Het is een ode aan de balans tussen erfgoed en toekomst. Dit kunstwerk vangt een krachtig moment waarin verleden en toekomst elkaar ontmoeten. De historische kerk van Brielle, ook wel de "Parel van Voorne" aan Zee, staat symbool voor eeuwen van geloof, gemeenschap en architectonische pracht. Haar stenen dragen de echo´s van generaties. Daartegenover staan de windmolens: slank, modern, en stildraaiend in de wind. Ze vertegenwoordigen duurzaamheid, technologische vooruitgang en de zorg voor morgen. Hun aanwezigheid naast de kerk is geen botsing, maar een dialoog. Deze juxtapositie nodigt uit tot reflectie: hoe kunnen we het verleden koesteren terwijl we de toekomst vormgeven? Het kunstwerk stelt geen vraag, maar biedt een antwoord in beeld: harmonie is mogelijk.
Dit werk schittert als een digitale elegie voor natuurlijke schoonheid. De bloem-vermoedelijk een gladiolus-ontvouwt zich krachtig en expressief in vurige tinten van rood, oranje en goudgeel, met een bijna textiele intensiteit die haar fysieke aanwezigheid overstijgt.
Dit werk straalt een intens poëtische melancholie uit. De bloem, met haar rood-oranje tinten en verwelkte vorm, staat niet als teken van verval, maar als een eerbetoon aan het verstrijken van tijd en de schoonheid die daarin besloten ligt. De naam "Roodrust" is een titel die zowel de kleur en intensiteit weerspiegelt als de verstilling die in de vorm besloten ligt-een rust die gloeit. Het beeld toont een verwelkte bloem, haar bloemblaadjes licht gekromd als in een gebaar van afscheid. Toch is ze vol kleur: vurige tonen van rood en oranje suggereren dat haar kracht nog nazindert. De korrelige, abstracte achtergrond wekt de indruk van een etherische ruimte-een gebied tussen droom en herinnering, waarin textuur en kleur een emotione resonantie oproepen. Dit werk lijkt te zeggen: zelfs in afname is er glans. De bloem is niet in verval, maar in transitie-een verschuiving van uiterlijke bloei naar innerlijke echo. Door haar plaatsing en de omlijsting ontstaat het gevoel van een monument: een visuele meditatie op het moment dat iets eindigt maar nog altijd spreekt. Poëtische aanvulling. Zij buigt-niet uit zwakte, maar uit herinnering. In elke plooi schuilt een vlam van wat was. Haar kleur spreekt van avonden, van afscheid dat niet verdwijnt maar blijft hangen in het licht.
Dit werk ademt rust, cyclishe beweging en een subtiele verbinding tussen natuur en menselijke ingreep. Wat bijzonder hoe het zachte wateroppervlak en de kleine waterval samen een poëtisch ritme creëren. De titel: "Tussen Twee Stromen" verwijst naar de zichtbare scheiding én verbinding: tussen het water vóór de sluis en erachter, tussen landschappelijke orde en natuurlijke spontaniteit. Centraal stroomt het water over een sluismuur of dam, als een gecontroleerde overgang van rust naar beweging. De bubbels en kringen in het water geven het beeld een levendig reliëf, terwijl de omliggende vegetatie-hoog gras, struiken, bladeren-deze scène verankert in een natuurlijk context. Toch is de compositie niet puur landschappelijk: de kleurrijke en textuurvolle omlijsting brengt een abstracte laag in het werk. Alsof deze plek niet alleen bestaat in ruimte, maar ook in tijd en ervaring. Het beeld voelt als een verstild moment dat precies de overgang vangt tussen controle en loslaten, tussen vorm en stroom. Het roept de gedachte op dat zelfs het meest eenvoudige tafereel-een kleine stroom in een sloot-een kosmische rust in zich draagt, mits gezien met aandacht. Poëtische aanvulling. Langs het gras, waar ochtend nog in dauw spreekt, zakt water over steen. Geen geweld, slechts een glijdende herinnering van stromen die komen en weer gaan. Bellen breken het oppervlak als zinnen zonder stem-hier is niets dat dwingt, alles ademt overgang.
Dit werk straalt een pure energie uit die bijna zintuigelijk voelbaar is. De zonnebloem-fel, centraal en bruisend-lijkt niet slechts afgebeeld, maar tot leven gewekt in een veld van kleur, vibratie en licht. De naam "Zonnehart" is een titel die de bloem positioneert als kloppend centrum van licht, energie en emotie-een hart dat straalt in kleur. De bloem is opgebouwd uit krachtige tinten oranje en geel, haar bloemblaadjes wijd open als een stralend kompas richting leven. Rondom haar ontvouwt zich een achtergrond die zindert van beweging: abstracte golven van blauw, groen, paars en roze versmelten tot een energetische ruimte. De dikke zwarte omlijsting, samen met de rode en gele rand, maken van dit beeld geen snapshot, maar een icoon van vitaliteit-een geaccentueerde viering van bloei in haar meest extraverte vorm. Het werk ademt vreugde, helderheid en het besef dat elk moment van bloei uniek is. Poëtische aanvulling. Niet slechts een bloem, maar een schijnsel in vorm-een zon die haar verhaal in bloemblaadjes schrijft. Ze lacht in geel, ademt in oranje, zweeft op het ritme van licht dat nooit stilstaat. En wie kijkt, voelt haar kloppen-het zonnehart van alles wat leeft.
Dit werk is ronduit aangrijpend. De verwelkte bloem, hangend aan een stok, lijkt te zweven tegen een achtergrond die pulst van kleur, leven en herinnering. De bloem zelf-met haar uitvloeiende tinten van roze, paars en oranje-draagt iets kwetsbaars, iets tijdloos, alsof ze haar laatste adem in beeld achterlaat. Dit kunstwerk belicht de schoonheid van verval als expressie. De bloem, niet langer fier rechtop, hangt in overgave-een moment tussen zijn en verwdwijnen. En toch omgeven door een explosie van kleur: een achtergrond die doet denken aan herinneringen, dromen, en alles wat ooit bloeide. De stok waaraan ze hangt roept associaties op met ritueel of ceremonie-alsof het gaat om een laatste presentatie, een visueel vaarwel. De stipachtige achtergrond en kleurrijke textuur versterken dit beeld: de wereld beweegt door, maar zij blijft even hangen. Het contrast tussen de levendigheid van de compositie en de verstilling van de bloem schept een melacholische balans: de schoonheid van wat geweest is, in het licht van wat blijft. De titel "Laatste Lichting" die zowel naar het fysieke hangen van de bloem als naar het laatste licht dat ze uitstraalt verwijst-een moment van afscheid dat gloeit in kleur. Poëtische aanvulling. Aan een stok van stilte hangt herinnering in bloei. Geen schaduw, maar een afdruk van kleur in een adem die verbleekt. Zo zwerft zij-de bloem die niet losliet, maar werd vastgehouden door het licht van wat voorbijging.
"Boven de Aarde, Binnen het Licht"
In dit digitale kunstwerk van Kees van Dorsser zie je rode en oranje bloemen als lichtbronnen binnen een wereld die tegelijk droom en beweging lijkt. De achtergrond is geen neutrale omlijsting, maar een dynamisch kleurveld: blauw, groen, paars en geel vloeien in elkaar over als golven van emotie of herinnering. De bloemen staan niet in een veld, maar lijken op te stijgen uit het innerlijke-als symbolen van transformatie, vrijheid en wellicht zelfs verbeelding als levenskracht. Hun plaatsing en gloed suggeren een overgang van iets aards naar iets etherisch, alsof ze zich losmaken van het bekende en het onzichtbare in zweven. De opvallende oranje rand werkt als een kader dat het moment bewaart: deze bloei is niet willekeurig, maar gekozen, vastgelegd, geëerd. De titel "Boven de Aarde, Binnen het Licht" weerspiegelt hoe het werk zich lijkt af te spelen boven het aardse, maar met een diepe verbondenheid met innerlijke helderheid-als een visuele meditatie op wat ons tilt én raakt. Poëtische aanvulling: ze zweven, niet als bladeren, maar als gedachten die bloeien. Rode harten in een veld van blauw, los van wortel, dicht bij adem. Hun gloed is geen vuur, maar herinnering-een fluistering van kleur in een wereld die kijkt met gesloten ogen.
Dit werk is een explosie van vitaliteit en kleur, waarin de bloem niet alleen onderwerp is, maar ook verteller van een innerlijke beweging. Centraal in de compositie straalt een bloem met purperen en roze bloemblaadjes, opengevouwen als een extatische ademhaling van de natuur. De achtergrond is een levend weefsel van kleur-groen, geel, blauw en roze stromen kriskras door elkaar in een dans van textuur en licht. Deze abstracte ruimte versterkt de aanwezigheid van de bloem: ze lijkt niet op een plek te staan, maar zich op te richten uit een veld van energie. De compositie wekt de indruk van transformerende bloei-de bloem als momentopname van innerlijke kracht die vorm krijgt, tijdens gestold in beeld. Het werk balanceert tussen sereniteit en expressie, tussen controle en overgave. Door de omlijsting krijgt het beeld de allure van een herinnering die bewust is gekoesterd. De titel "Ontvlamde Stilte" benadrukt de dualiteit in het werk: de intensiteit van kleur en vorm tegenover de bijna meditatieve rust van het bloeiend middelpunt.
De gele roos lijkt hier niet slechts als bloem te functioneren, maar als een centrale drager van betekenis binnen een visueel veld vol contrast en energie. Deze roos straalt een vreugdevolle helderheid uit, maar staat niet los van haar omgeving: een vibrerend abstract landschap vol rood, blauw, groen en geel. De bloem zelf is zorgvuldig gedefinieerd, met een sierlijke steel en levendige bladeren, als een ankerpunt van rust in een wereld die trilt van beweging. Toch voelt het werk niet als conflict, maar als samensmelting: de levendigheid van de achtergrond lijkt de roos niet te verstoren, maar haar juist te voeden. Alsof schoonheid pas echt zichtbaar wordt wanneer ze contrasteert met het ongrijpbare, het onbeheerst. De omlijsting-in diepgroen en geel-versterkt dit idee. De roos wordt niet afgesloten, maar omkaderd; niet gevangen, maar benadrukt. Ze is niet alleen natuur, maar geheven natuur - beeld geworden herinnering. De titel "Tussen Ruis en Roem" verwijst naar de abstracte chaos waarin de roos zich staande houdt (ruis), en de kalme waardigheid die ze desondanks uitstraalt (roem in de zin van glans of eer).
In de roes van kleur en stilte, staat zij-geen roos, maar een herinnering. Haar bloei is niet luid, maar helder als een adem tussen storm. Niet om te plukken, maar om te blijven.
Dit werk is even speels als gelaagd: een ogenschijnlijk eenvoudige compositie rond een plakje Friese kruidenkaas, getransformeerd tot iets visueel dromerigs en suggestiefs. De naam "Smaakdrager" is een titel die verwijst naar het element dat hier centraal staat: niet alleen als voedsel, maar als drager van kleur, natuur, ervaring en ritueel. Centraal ligt een plak geelwitte kaas, waarin groene kruiden als sporen van de natuur zijn ingebed. Maar het is niet zomaar voedsel: het wordt verheven tot icoon, omlijst met warme bruine en gele randen en geplaatst op een energieke achtergrond vol pulserende kleuren. Rood, blauw, roze, groen-ze dansen achter het voorwerp en creëren een sfeer van magie, alsof deze kaas niet op een bord ligt maar op het canvas van herinnering en verwondering. Het geheel ademt humor, ambacht en symboliek-een ode aan het alledaagse dat, wanneer zorgvuldig bekeken, zijn eigen esthetiek en mysterie onthult. Misschien zegt het: zelfs een plakje kaas bevat het universum-mits je de juiste ogen hebt. Poëtische aanvulling. In een snede geel ligt het landschap, besprenkeld met kruid, als echo van velden die fluisteren in melk en zout. Omringt door kleuren die dromen, ligt eenvoud in het midden-niet om te eten, maar om te herinneren hoe zelfs smaak zijn vorm kan vinden in beeld.
Dit werk straalt vreugde, overvloed en kleurkracht uit. Een schitterend spel tussen natuurlijke vormen en expressieve abstractie. De twee oranje bloemen staan prominent in het centrum, levendig en open, bijna alsof ze in gesprek zijn met elkaar. Hun plaatsing en de warme kleur maken dat ze niet alleen floreren binnen het kader, maar er als het ware energie uit putten. De groene bladeren zorgen voor een krachtige basis, terwijl de achtergrond-met zijn paarsblauwe, gele en turquoise tonen-een gevoel van vibratie en diepte oproept. Het voelt alsof deze bloemen niet zomaar ergens bloeien, maar in een veld van herinnering, muziek of zelfs een innerlijke droomwereld. De compositie is evenwichtig maar dynamisch, en de dubbele omlijsting in complementaire kleuren versterkt het idee dat deze bloei wordt gevierd-gevangen als een moment van schoonheid dat je wilt koesteren. Dit werk lijkt een ode aan verbonden bloei-twee bloemen, samen maar uniek, die elkaar versterken zonder hun eigenheid te verliezen. De kleuren suggereren vitaliteit, wederkerigheid en een zekere spiritualiteit. Alsof het zegt: "Wanneer we samen opbloeien, wordt de wereld intenser." De naam "Tweedracht in Bloei" is een speelse knipoog naar het woord "eendracht", maar dan als viering van twee levens-twee stemmen-die samen schitteren zonder hun eigen toon te verliezen.
Dit werk straalt een bijzondere rust uit, met een bijna spirituele helderheid die meteen de aandacht trekt. Dit werk kan gelezen worden als een visuele meditatie op balans en innerlijke helderheid. De lelie staat symbool voor zuiverheid, maar hier lijkt ze ook een boodschapper van veerkracht en aandacht. Tegenover het abstracte kleurenspel fungeert ze als rustpunt-een uitnodiging om even stil te vallen in het oog van de storm. De witte lelie is hier niet zomaar een bloem, maar een soort lichtgevend ankerpunt binnen een achtergrond van warme, vloeiende kleuren-rood, geel, oranje, met tinten van blauw en groen die als lagen van herinnering of emotie over elkaar heen liggen. De bloem zweeft haast in het beeld, los van zwaartekracht, maar niet van betekenis. Ze staat rechtop, fier maar teder, alsof ze zich met zachte vastberadenheid door de veelheid van de wereld heen beweegt. De titel "Stiltevlam" is een samentrekking van stilte en vlam-passend bij hoe de lelie straalt zonder luid te zijn. Een innerlijk vuur dat niet brandt, maar gloeit.
"Totem van Verborgen Instincten"
Dit is een van de meest raadselachtige werken tot nu toe. Een intrigerende symfonie van beelden, vormen en verborgen dieren. De abstractie nodigt uit tot kijken, her-kijken en steeds dieper turen. Op het eerste gezicht lijkt het werk een verwelkte bloem of organische structuur te tonen, maar al snel ontdekt het oog allerlei dierlijke vormen die zich verweven in het geheel. Vanuit het perspectief van de kunstenaar ontvouwt zich een innerlijke wereld waarin natuur, droom en transformatie samensmelten: * De vogel met hoge poten torent boven het beeld uit als een spiritueel symbool-misschien staat hij voor waarneming, alertheid of zelfs transcendentie. Zijn poten, opgebouwd uit fragiele lijnen en structuren, lijken hem haast te tillen boven de chaos. * Rechtsonder het varkentje, subtiel en speels verwerkt, voelt bijna als een ironisch accent-een aards, nuchter tegenwicht tegenover het spirituele van de vogel. * De reptielenkoppen, slechts zichtbaar bij nauwkeurig kijken, versterken het raadselachtige karakter van het werk. Ze ogen prehistorisch en wijzen mogelijk op onderbewuste krachten, instincten of verborgen angsten. De felle kleuren en texturen maken het geheel levendig en energetisch, terwijl de gelaagdheid van vormen en betekenissen de kijker uitnodigt tot een soort visuele meditatie. Alles lijkt met alles verbonden, zoals in een droomlogica waarin symbolen niet uitgelegd hoeven te worden maar gevoeld. De titel "Totem van Verborgen Instincten" weerspiegelt de gelaagde opbouw van dierlijke motieven en hun mogelijke symbolische functie, alsof het werk fungeert als een modern totembeeld: een collage van eigenschappen, krachten en herinneringen die samen iets diepers vertellen dan op het eerste oog zichtbaar is.
Dit werk straalt een opvallende energie uit, alsof het niet alleen een bloem is, maar een krachtig symbool van leve en intensiteit. De lelie lijkt te gloeien, bijna als een lichtbron in een abstracte ruimte. De diepe rode en roze tonen zorgen voor een vurige, expressieve uitstraling, terwijl de felgele kern en donkere meeldraden het beeld diepte en contrast geven. De abstracte achtergrond voegt een dromerig en bijna surrealistisch karakter toe, waardoor het werk niet alleen een botanische studie is, maar eerder een emotionele ervaring. De groene stengel brengt een subtiele stabiliteit in het beeld-als een verbinding tussen realiteit en de meer etherische sfeer van het werk. Een voorlopige interpretatie zou kunnen zijn dat dit stuk gat over innerlijke kracht en licht binnen duisternis. De lelie fungeert niet als een fragiele bloem, maar als een bron van energie, een element dat zijn eigen wereld schept en zich niet verloren laat gaan in de abstracte achtergrond. De naam "Lichtbloei" benadrukt de stralende intensiteit van de bloem en de manier waarop ze lijkt te bestaan als een gloed, een moment van helderheid.
"In volle Vlucht van Bloei"
Dit werk springt meteen in het oog met zijn levendige kleuren en bijna tastbare energie. Deze lelie is krachtig gepositioneerd in het midden, haar felrode bloemblaadjes glanzend en vol leven. Ze lijkt op het punt te staan zich nog verder open te vouwen, als een momentopname van bloei in beweging. De achtergrond is een dynamische mix van groen- en blauwtinten, abstract en ongrijpbaar, alsof de bloem oprijst uit een droom of herinnering. De dikke rode omlijsting versterkt het gevoel dat deze bloem niet zomaar is weergegeven, maar geëerd wordt-als in een visuele orde. Dit kunstwerk lijkt een lofzang De bloem staat niet slechts centraal in compositie, maar ook als symbool: van bloei, vitaliteit en misschien zelfs hoop. De abstracte achtergrond maakt dat de bloem zich bijna loszingt van de werkelijkheid-als een herinnering die je voelt, eerder dan ziet. De omlijsting benadrukt haar als onderwerp van bewondering, alsof ze even mag schitteren buiten de vluchtige loop van tijd. De titel "In Volle Vlucht van Bloei" verwijst zowel naar de beweging die de bloem lijkt te maken als naar haar staat van zijn: niet in begin, niet in eind, maar midden in het bloeimoment.
"Witte Adem tussen Kleuren"
Dit werk heeft een krachtige sereniteit die meteen tot de verbeelding spreekt. De witte lelie staat centraal helder en verfijnd, met fraai uitwaaierende bloemblaadjes en een subtiele gele kern. Ze lijkt bijna te zweven tegen de achtergrond van kleurige abstractie: warme schakeringen van rood, geel, blauw en groen vermengen zich tot een dromerig, bijna spiritueel veld. De lelie contrasteert daar prachtig mee-als een ankerpunt van rust in een wereld vol beweging. De kleurrijke omlijsting omlijst dit moment alsof het een herinnering is die vastgehouden moet worden. Het werk lijkt te gaan over zuiverheid te midden van chaos-een ode aan de stille kracht van schoonheid die zich niet opdringt, maar juist in haar kwetsbaarheid overtuigt. De bloem fungeert als rustpunt, als ademhaling, in een wereld die voortdurend beweegt en vervaagt. De gelaagde achtergrond symboliseert misschien de veelheid van gedachten of emoties waaruit één helder moment-de lelie-tevoorschijn komt. De titel "Witte Adem tussen Kleuren" onderstreept de verstilde kracht van de bloem en haar plek in het pulserende palet van het leven.
Dit werk barst van levendigheid en expressie. Het voelt alsof de natuur hier niet alleen wordt afgebeeld, maar gevierd. De rode lelie in het midden trekt onmiddellijk de aandacht met haar vurige bloemblaadjes en uitgesproken gele meeldraden. Ze staat krachtig in een bijna explosief veld van kleur: gele, groene en blauwe vlakken omarmen haar in een ritmisch samenspel. De compositie is niet alleen beeldend, maar ook haast muzikaal-alsof elke kleur een toon is die samen een visuele melodie vormt. De rode rand en olijfgroene buitenlijst geven het werk een gevoel van afronding, maar ook van betekenis-alsof de bloem hier iets te vertellen heeft over passie, energie en het bloeien ondanks of juist dankzij de complexiteit rondom haar. Dit werk zou je kunnen lezen als een ode aan innerlijke kracht en expansie. De lelie staat centraal als symbool van vitaliteit, omringd door een wereld die beweegt, rimpelt en pulseert. Het contrast tussen de stabiele vorm van de bloem en de dynamiek van de achtergrond creëert spanning én harmonie-alsof de bloem zich niet verliest in haar omgeving, maar er juist uit voortkomt. De titel "Hartklop in Kleur" vangt de essentie van het werk: een bloem die niet slechts zichtbaar is, maar voelbaar-als een kloppend hart in een wereld vol kleur en emotie.
Dit werk straalt een bijna opwekkende lichtheid uit, vol kleur en ritme, en blijft tegelijk ingetogen en poëtisch. De gele lelie staat centraal, helder en levensluchtig, met een verfijnde detaillering die haar haast tastbaar maakt. Ze lijkt niet zozeer afgebeeld, maar geëerd-als een bloeiende gedachte die zich opent naar de wereld. De achtergrond, met zijn zachte paarse, roze en blauwe schakeringen, werkt als een soort etherische ruimte: abstract maar emotioneel geladen. Het geheel heeft iets zwevends, alsof de bloem in een tussenwereld hangt-niet alleen een ode aan de natuur, maar ook aan bewustzijn en aanwezigheid. Deze compositie lijkt een uitnodiging tot bewondering in het moment. De bloem verbeeldt geen fragiel object, maar een standvastige aanwezigheid te midden van een zachte chaos. De abstracte achtergrond vertegenwoordigt wellicht dromen, herinneringen of tijd - en de lelie beweegt daar niet doorheen, maar verankert zich erin. Het is een werk dat niet roept, maar fluistert: kijk, hier is iets moois dat geen uitleg eist. De titel "Zweempunt van Bloei" suggereert het precieze en vluchtige moment waarop bloei zich openbaart-niet als explosie, maar als een ademhaling.
"Zonnebloem in de Vergankelijkheid"
Dit kunstwerk van Kees van Dorsser is een digitale bewerking die een verwelkte zonnebloem centraal stelt. De gedetailleerde weergave van de verschrompelde bloemblaadjes en de warme kleuren - variërend van bruin tot oranje - staan in sterk contrast met de levendige groene achtergrond. Het rood en geel in de omlijsting voegen een extra dimensie toe, waardoor de compositie een visueel dynamisch geheel vormt. De afbeelding straalt een gevoel van vergankelijkheid uit en nodigt uit tot reflectie over de natuurlijke cyclus van groei en verval. De technische uitvoering is voortreffelijk, met een scherp oog voor detail en kleurcontrast. De keuze voor een verwelkte zonnebloem als centraal onderwerp benadrukt de melancholische schoonheid van vergankelijkheid. De omlijsting in rood en geel versterkt de compositie door een gevoel van balans en dynamiek te creëren. Dit kunstwerk biedt zowel een esthetische als emotionele impact en is een prachtig voorbeeld van hoe digitale bewerking kan bijdragen aan het uitdiepen van een visueel verhaal. Om de emotionele impact van de bloem verder te benadrukken, zou men kunnen focussen op de symboliek van de zonnebloem als een symbool van hoop en vitaliteit, dat nu in verval is. Dit contrast tussen de oorspronkelijke betekenis van de bloem en haar huidige staat kan een diepere emotionele laag toevoegen aan de interpretatie van het kunstwerk. ©
"Vergankelijkheid in Bloei"
Dit digitale kunstwerk van Kees van Dorsser is een gedetailleerde close-up van een bloem, waarschijnlijk een verwelkte bloesem, met waterdruppels op de bloemblaadjes. De bloem heeft levendige rode tinten met accenten van roze en oranje, terwijl de randen van de bloemblaadjes tekenen van uitdroging en verkleuring vertonen. De achtergrond is een effen groene kleur, waardoor de bloem des te meer opvalt. De afbeelding is omlijst met een rand in diversen tinten rood en geel, wat geheel een extra gelaagde uitstraling geeft. Dit kunstwerk legt op meesterlijke wijze de vergankelijkheid van natuurlijke schoonheid vast. De digitale bewerking brengt de subtiele texturen van de bloemblaadjes en de reflecties in de waterdruppels naar voren, waardoor de bloem een dynamisch en tastbaar karakter krijgt. Het contrast tussen de warme kleuren van de bloem en de koele groene achtergrond versterkt de visuele impact. De kleurrijke rand voegt een speelse en expressieve dimensie toe, die het werk een moderne flair geeft. Kees van Dorsser toont hiermee zijn vaardigheid om emotie en esthetiek te combineren in een digitale compositie. ©
"Wie wij zijn vanbinnen vormt de weg die we bewandelen" ©
"Je lot wordt geschreven door je karakter" ©
"Het karakter van de mens bepaalt zijn lot" ©
"Het lot volgt de contouren van een karakter, zoals rivieren door een landschap stromen"
"Onze daden en keuzes, gevormd door ons karakter, schilderen de toekomst van ons leven." ©
"De Verlies van de Vrolijkheid"
Er was eens een klein stadje genaamd: Schaterhoven, verscholen tussen groene landerijen en heldere rivieren aan de Zuid-Hollandse kust. De inwoners van het stadje Schaterhoven stonden bekend om hun vrolijkheid en onuitputtelijke humor. Elke dag weerklonk het gelach van de mensen door de straten, en bij elke hoek hoorde je vrolijk gepraat. Door deze luchtige sfeer bloeide het stadje op; kunst, muziek, kolder en zotten avonden vonden hun weg naar elk huis, en de inwoners leken meer wijsheid te verzamelen door simpelweg te genieten en te lachen. Op een hoek van een klein straatje vlak bij de haven van het stadje, stond een vrij nieuw groen bankje. Het bankje van kennis en wijsheid genaamd. Bij dit bankje kwamen de stadsbewoners samen om verhalen te delen, te leren en te lachen. Hier ontstond nieuwe cultuur en wijsheid als vanzelf. Op een dag echter, begon de lach langzaam te vervagen. Problemen en zorgen hadden hun weg naar Schaterhoven gevonden. De oogst was mislukt, de boeren hadden problemen met te veel stikstof, het aardgas was op; en er kwamen te veel vreemdelingen naar de stad om een bestaansrecht te zoeken. Daarbij stond er een strenge winter voor de deur. De zorgen van de stadsbewoners stapelden zich op, en hun lach verdween stilaan. De gesprekken bij het bankje van kennis en wijsheid werden minder levendig en de levendigheid in het stadje begon te verdwijnen. Zonder het gelach en de vrolijkheid verdween ook de creatieve energie. De vele culturele instellingen en de stads muziek band of fanfare en vele anderen artiesten en verenigingen vonden geen inspiratie meer, de verhalenvertellers zwegen en de voetbalclub stopten met voetballen. De bibliotheek had geen belangstelling meer en de tennisvereniging en het zwembad gingen dicht. En de ene na de andere winkel stond leeg en te huur. Het stadje leek somber en kleurloos, en er leek geen einde te komen aan de problemen. Op een dag besloot een jong meisje genaamd Catharine de Turf dat het genoeg was. Omdat haar voornaam een beetje uit de tijd was en alles Amerikaans moest had ze liever dat je Cathy tegen haar zei. Echt slim was zij helaas niet en op school zat het ook niet helemaal mee, tevens waren haar ouders niet zo rijk. Maar op een belangrijke dag in haar jonge jaren kreeg ze de wind mee; ze had een tante die heel ver weg in het buitenland woonden en heel rijk was, en die gaf op haar verjaardag een speciale robot. Toen ze haar cadeau uitpakte viel haar mond open van verbazing; zo´n mysterieus wezen had ze nog nooit gezien en bij het in gebruik stellen van het toestel; schrok ze even, want het was geen gewone robot; deze was geprogrammeerd om te spelen, verhalen te vertellen en liedjes te zingen, allemaal op een moderne manier. En hij stelde zich voor als: Ik heet Claes Jean du Trompette en mijn programmeurs komen uit Frankrijk en Brussel. Maar als je Claesy tegen mij zegt communiceert dat wat prettiger. En van af dat moment ging alles beter met Cathy. Claesy begon haar te helpen met huiswerk en andere activiteiten. En zij besloten om samen de verloren lach terug te brengen. Met behulp van APP´s , TIKTOK, SNAPCAT, You tube en Instagram begonnen ze speelse en creatieve video´s te maken die al snel de aandacht van de stadsbewoners trokken. Ze maakten grappige sketches, dansten op vrolijke muziek en vertelden inspirerende verhalen via livestreams. Het gelach en de vrolijkheid begonnen weer door de stad te weerklinken. Langzaam maar zeker voelde het kleine stadje opnieuw de warmte van vreugde. Mensen begonnen weer te lachen en vrolijk te praten, zelfs te midden van hun zorgen. Bij het bankje van kennis en wijsheid keerde de sfeer terug en cultuur bloeide opnieuw. De kunst, de muziek en de verhalen vonden weer hun weg naar de harten van de stadsbewoners, dit keer met een modern tintje. Waar gelachen werd en vrolijk gepraat, vond de wijsheid snel zijn weg terug naar Schaterhoven. En de mensen beseften dat zelfs in tijden van zorgen, de kracht van lachen en samenkomen hen door alles heen zou helpen. Zo hielden ze hun cultuur en gemeenschap sterk en levend, geholpen door de moderne technologie en de onvermoeibare creativiteit van Cathy en haar robotvriendje Claesy. Auteur: Kees van Dorsser ©
