"Als dementie in zicht komt"
Kom dan niet met haast, maar met hart. Luister naar wat nog leeft. Zie de mens, niet de diagnose. Want achter elk vergeten woord schuilt een verhaal dat gehoord wil worden.
"De kunst van herinneren"
In een wereld waar herinneringen langzaam vervagen, wordt kunst een brug tussen wat was en wat nog gevoeld kan worden. Alzheimer is geen ziekte van alleen het geheugen - het raakt identiteit, relaties, en de essentie van mens-zijn. Juist daarom is het van belang om te blijven vertellen, te blijven tonen, en te blijven verbinden. Dit kunstwerk, met zijn gestileerde bloem en contrasterende kleuren, is geen exacte weergave van de natuur. Het is een interpretatie van het innerlijke landschap van iemand met dementie: fragmentarisch, maar vol betekenis. De blauwe bloemblladjes symboliseren herinneringen - soms helder, soms omrand door vervaging. De oranje steel staat voor de kracht van verbinding, van zorg en liefde die blijft, ook als woorden verdwijnen. Door kunst en poëzie kunnen we het onzichtbare zichtbaar maken. We kunnen laten voelen wat niet meer gezegd wordt. En dat is misschien wel de grootste kracht van creativiteit in de strijd tegen Alzheimer: het herinnert ons eraan dat ieder mens, ongeacht zijn geheugen, een verhaal draagt dat het waard is om verteld te worden.
In een tuin waar tijd vervaagt, groeit een bloem van herinnering. Blauw als de dromen die ooit spraken, wit omlijnd door wat we niet meer weten. Een oranje steel, stevig als liefde, houdt vast wat langzaam loslaat. En in het hart - een zon van geel - schittert het leven dat nog straalt. Want zelfs als namen vervliegen, blijft de warmte van nabijheid bestaan. In elke aanraking, elk gebaar, bloeit iets dat nooit verdwijnt.
Een kunstcampagne voor Alzheimer Nederland
In een wereld waar herinneringen langzaam vervagen, groeit een bloem. Niet zomaar een bloem - maar een symbool van liefde, van nabijheid, van wat blijft als woorden verdwijnen. Alzheimer raakt ons allemaal. Het is geen ziekte van alleen het geheugen, maar van verbinding. Van gezichten die vertrouwd zijn, maar namen die vervliegen. Van verhalen die ooit spraken, maar nu fluisteren in de stilte.
Met kunst als taal van het hart wil deze campagne een brug slaan tussen wat was en wat nog gevoeld kan worden. Het kunstwerk - een gestileerde bloem met blauwe blaadjes, een oranje steel en een zon van geel - verbeeldt het innerlijke landschap van iemand met dementie. Fragmentatisch, maar vol betekenis. "Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd." En juist in het kleine gebaar - een blik, een aanraking, een herinnering - schuilt de grootste kracht. Deze campagne is een ode aan de mantelzorgers, de families, de zorgprofessionals en de mensen die leven met Alzheimer. Het is een uitnodiging om te blijven zien, blijven voelen, blijven verbinden.
* Bezoek de expositie en laat je raken door het verhaal achter het beeld. * Deel jouw herinnering of ervaring met dementie via onze galerij. * Steun Alzheimer Nederland met een kleine donatie - want hoge bomen vangen veel wind, maar het zijn de wortels die alles dragen. Samen maken we zichtbaar wat vaak onzichtbaar blijft. Samen laten we bloeien wat niet vergeten mag worden.
"Vergeet mij niet in kleur"
Deze naam vangt de essentie van het werk: het spreken zonder woorden, het herinneren zonder geluid. Het is een ode aan de kleine dingen die blijven spreken, zelfs als de stemmen zwijgen.
* Poëzie: "Metaal en herinnering"
Een pot van zilver, dof van tijd, staat stil in kleur, in eenvoudigheid. Geen damp, geen geur, geen ochtendlicht-maar een bloem die zachtjes spreekt van plicht. Turquoise blaadjes, klein en fijn, houden vast watbooit mocht zijn. Een tuit die niet meer schenkt, maar draagt de echo van wat is vervaagd. Randen van kleur, als cirkels van zin, omsluiten het leven dat ooit begon in een keuken, een hand, een kopje troost-nu kunst, nu stilte, nu herinnering groot.
In dit werk wordt de krop sla-een eenvoudige, vergankelijke groente-getransformeerd tot een drager van betekenis. De textuur van de bladeren, met hun plooien en verkleuringen, lijkt te spreken over het verstrijken van tijd. Het is geen perfecte sla: het is een sla die geleefd heeft. En juist daarin schuilt de schoonheid. De bloem, een turquoise vergeet-mij-nietje, is subtiel maar krachtig. Ze rust op het hart van de sla, als een herinnering die zich vastklamt aan het lichaam. De concentrische cirkels rondom het beeld verstrekken het idee van lagen van bewustzijn, van herinnering, van bescherming. Het geheel voelt als een visuele meditatie op ouder worden, vergeten en het bewaren van wat kostbaar is.
In dit werk wordt het roken-vaak geassocieerd met rust, reflectie en traditie-verbonden met het thema van herinnering. De houten pijp, het sigarenkistje en de snijder zijn objecten van een ander tijdperk, een wereld waarin rituelen nog tastbaar waren. Maar het vergeet-mij-nietje, subtiel bevestigd aan de pijp, doorbreekt die nostalgie met een zachte herinnering wat was, is niet altijd wat blijft. De magenta achtergrond is geen toevallige keuze. Het is een kleur die emotie oproept, die contrasteert met de aardse tinten van de objecten en daarmee het verleden in een nieuw licht zet. Het geheel voelt als een visuele dialoog tussen vergankelijkheid en vastleggen-alsof het werk fluistert: "Herinner mij, ook als de rook is opgetrokken." De titel die het ambachtelijke en het emotionele verbindt. Frans voor "Tabak en Herinnering", het roept een gevoel op van tijdloze elegantie, maar ook van melancholie. Het past bij de sfeer van het werk: klassiek, maar met een twist.
"De draad van herinnering"
In dit werk worden alledaagse naaibenodigdheden verheven tot symbolen van verbondenheid. De spoeltjes en garens zijn niet slechts gereedschap-ze zijn dragers van verhalen. Elke draad is een herinnering, elke naald een poging om iets vast te houden dat dreigt te vervagen. Het vergeet-mij-nietje, subtiel geplaatst in het schaaltje, is een visuele fluistering: "Herinner mij." Het ligt tussen de draden alsof het zelf ooit vastgenaaid was aan een lap stof, een kledingstuk, een moment. De turquoise achtergrond contrasteert met de aardse tinten van het gereedschap, en geeft het geheel een frisse, bijna melancholische helderheid.
"Vergeet mij niet in de aarde"
In dit werk ontmoeten het aardse en het emotionele elkaar. De wortelen-symbool van voeding, gronding en het leven van alledag-worden hier verbonden met het vergeet-mij-nietje, dat tussen het loof opbloeit als een herinnering die zich vastklamt aan het gewone. (Wordt Vervolgt
"In het Hart van Herinne-ring"
"Geworteld in Herinnering"
Golven van emoties, geurend als wind, die door het woud van herinnering zwerft, een fluistering van wat ooit was, en wat het hart nog weet. Wat de wolf ruikt, is geen geluid, geen zicht, maar een weten dat dieper ligt, waar het hart al begrijpt, voordat het hoofd zich roert. Er hangt iets in de lucht, niet tastbaar, maar waarachtig, een echo van een brief, een stem, een geur die blijft. Wat het geheugen vergeet, herinnert de geur... zoals hout de hand herkent, en stilte de stem.
